Polityka ochrony małoletnich przed krzywdzeniem
w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie

 

 

Spis treści

Podstawy prawne Polityki ochrony małoletnich. 3

Rozdział I. 4

Słowniczek pojęć/objaśnienie terminów używanych w dokumencie Polityka ochrony małoletnich  4

Rozdział II. 5

Rozpoznawanie i reagowanie na czynniki ryzyka krzywdzenia małoletnich. 5

Rozdział III. 6

Procedury interwencji w przypadku podejrzenia krzywdzenia lub posiadania informacji o krzywdzeniu małoletniego. 6

Rozdział IV.. 8

Zasady ochrony danych osobowych oraz wizerunku małoletnich w parafii 8

Rozdział V.. 8

Zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem do Internetu. 8

Rozdział VI. 8

Zasady przeglądu i aktualizacji Polityki 8

Rozdział VII. 9

Sposób dokumentowania i zasady przechowywania ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń zagrażających dobru małoletniego. 9

Rozdział VIII. 9

Przepisy końcowe. 9

Załączniki 10

Załącznik nr 1 Zasady bezpiecznej rekrutacji pracowników w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie  10

Załącznik nr 2 Zasady bezpiecznych relacji między małoletnimi a pracownikami,  w tym zachowania niedozwolone wobec małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie. 11

Załącznik nr 3 Schemat notatki służbowej 13

Załącznik nr 4 Rejestr ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń zagrażających dobru małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie. 14

Załącznik nr 5 Zasady ochrony wizerunku i danych osobowych małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie. 15

Załącznik nr 6 Oświadczenie pracownika parafii/osoby prowadzącej okazjonalnie działania duszpastersko-katechetyczne z małoletnimi* o znajomości i przestrzeganiu zasad zawartych w Polityce ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie. 17

Załącznik nr 7 Oświadczenie rodzica/opiekuna małoletniego o zapoznaniu się z Polityką ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie. 17

Załącznik nr 8 Oświadczenie o niekaralności 18

Załącznik nr 9 Ankieta monitorująca poziom realizacji Polityki w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie – ankieta dla pracowników.. 19

 

Wstęp

 

 

Naczelną zasadą wszystkich działań podejmowanych przez pracowników parafii jest działanie dla dobra małoletniego i w jego najlepszym interesie. Pracownicy parafii traktują małoletniego z szacunkiem oraz uwzględniają jego potrzeby. Niedopuszczalne jest stosowanie przez pracowników parafii wobec małoletniego przemocy w jakiejkolwiek formie. Pracownicy parafii, realizując te cele, działają w ramach obowiązującego prawa oraz swoich kompetencji.

Polityka ochrony małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie dotyczy pracowników, opiekunów oraz małoletnich. Polityka ta przedstawia zasady i standardy oraz wytyczne działań podejmowanych przez pracowników, które mają na celu:

  • uwrażliwienie pracowników na powagę podejmowanych przez nich działań zmierzających do ochrony małoletnich przed krzywdzeniem,
  • podejmowanie adekwatnych do indywidualnej sytuacji, zgodnych z prawem, działań na rzecz ochrony małoletnich,
  • wskazanie procedur postępowania w przypadku powzięcia informacji o podejrzeniu krzywdzenia małoletniego,
  • podejmowanie działań mających na celu dokształcenie w zakresie praw małoletnich i kultury pracy z małoletnim.

 

Obowiązkiem personelu jest znajomość oraz praktyczne stosowanie niniejszej Polityki ochrony małoletnich.

 

Obszary pracy, gdzie stosuje się zasady bezpiecznych relacji dorosły-małoletni to:

  • spotkania z ministrantami,
  • sprawowanie sakramentów,
  • schola dziecięca.

 

Podstawy prawne Polityki ochrony małoletnich

  • Konwencja o prawach dziecka przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526 z późn. zm.).
  • Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.).
  • Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1359).
  • Ustawa z dnia 28 lipca 2023 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1606).
  • Ustawa z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 31 z późn. zm.).
  • Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1249).
  • Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1138 z późn. zm.).
  • Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1375 z późn. zm.).
  • Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 z późn. zm.) art. 23 i 24.
  • Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1550 z późn. zm.).

Rozdział I

Słowniczek pojęć/objaśnienie terminów używanych w dokumencie Polityka ochrony małoletnich

  • § 1.
  1. Ilekroć mowa o pracowniku należy przez to rozumieć osobę zatrudnioną w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej lub umowy zlecenia, a także osobę zaangażowaną w działalność duszpastersko-katechetyczną lub inne osoby współpracujące niezależnie od podstawy prawnej tej współpracy. 
  2. Ilekroć mowa o proboszczu należy przez to rozumieć proboszcza Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie.
  3. Ilekroć mowa o parafii należy przez to rozumieć Parafię Wieczerzy Pańskiej w Lublinie.
  4. Ilekroć mowa o małoletnim należy przez to rozumieć każdą osobę do ukończenia 18. roku życia.
  5. Ilekroć mowa o rodzicu, należy przez to rozumieć osobę uprawnioną do reprezentacji małoletniego, w szczególności jego rodzica lub opiekuna prawnego. W myśl niniejszego dokumentu opiekunem jest również rodzic zastępczy.
  6. Ilekroć mowa o Polityce należy przez to rozumieć Politykę ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie.
  7. Zgoda rodzica małoletniego oznacza zgodę co najmniej jednego z rodziców. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami małoletniego należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny.
  8. Przez krzywdzenie małoletniego należy rozumieć popełnienie czynu zabronionego lub czynu karalnego na jego szkodę przez jakąkolwiek osobę, w tym pracownika parafii, lub zagrożenie dobra małoletniego, w tym jego zaniedbywanie
  9. przemoc fizyczna – jest to celowe uszkodzenie ciała, zadawanie bólu lub groźba uszkodzenia ciała; skutkiem przemocy fizycznej mogą być, m.in. złamania, siniaki, rany cięte, poparzenia, obrażenia wewnętrzne; przemoc fizyczna powoduje lub może spowodować utratę zdrowia bądź też zagrażać życiu;
  10. przemoc emocjonalna – to powtarzające się poniżanie, upokarzanie i ośmieszanie małoletniego, nieustanna krytyka, wciąganie małoletniego w konflikt osób dorosłych, manipulowanie nim, brak odpowiedniego wsparcia, stawianie małoletniemu wymagań i oczekiwań, którym nie jest on w stanie sprostać;
  11. przemoc seksualna – to angażowanie małoletniego w aktywność seksualną przez osobę dorosłą; wykorzystywanie seksualne odnosi się do zachowań z kontaktem fizycznym, np. dotykanie małoletniego, współżycie z małoletnim oraz bez kontaktu fizycznego, np. pokazywanie małoletniemu materiałów pornograficznych, podglądanie, ekshibicjonizm;
  12. przemoc ekonomiczna – to niezapewnienie odpowiednich warunków do rozwoju dziecka, m.in. odpowiedniego odżywiania, ubrania, potrzeb edukacyjnych czy schronienia, w ramach środków dostępnych rodzicom lub opiekunom;
  13. zaniedbanie – to niezaspokojenie podstawowych potrzeb materialnych i emocjonalnych małoletniego przez rodzica lub opiekuna; niezapewnienie mu odpowiedniego jedzenia, ubrań, schronienia, opieki medycznej, bezpieczeństwa, braku dozoru nad wypełnianiem obowiązku szkolnego.
  14. Osoba odpowiedzialna za zgłoszenie podejrzenia popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego i zamieszczenie informacji o tym w rejestrze, to każdy pracownik parafii, który podjął podejrzenie, iż małoletni jest krzywdzony.
  15. Dane osobowe małoletniego to wszelkie informacje umożliwiające jego identyfikację.

 

Rozdział II

Rozpoznawanie i reagowanie na czynniki ryzyka krzywdzenia małoletnich

  • §2.
  1. Pracownicy parafii posiadają wiedzę i w ramach wykonywanych obowiązków zwracają uwagę na czynniki ryzyka krzywdzenia małoletnich. Takie jak:
  2. małoletni jest często brudny, nieprzyjemnie pachnie;
  3. małoletni kradnie jedzenie, pieniądze itp.;
  4. małoletni żebrze – jest głodny;
  5. małoletni ma widoczne obrażenia ciała (siniaki, ugryzienia, rany), których pochodzenie trudno jest wyjaśnić; obrażenia są w różnej fazie gojenia;
  6. podawane przez małoletniego wyjaśnienia dotyczące obrażeń wydają się niewiarygodne, niemożliwe, niespójne itp., małoletni często je zmienia;
  7. małoletni nadmiernie zakrywa ciało, niestosownie do sytuacji i pogody;
  8. małoletni boi się rodzica lub opiekuna, boi się powrotu do domu;
  9. małoletni wzdryga się, kiedy podchodzi do niego osoba dorosła;
  10. małoletni cierpi na powtarzające się dolegliwości somatyczne: bóle brzucha, głowy, mdłości itp.;
  11. małoletni jest bierny, wycofany, uległy, przestraszony, depresyjny itp. lub zachowuje się agresywnie, buntuje się, samookalecza się itp.;
  12. małoletni ucieka w świat wirtualny (gry komputerowe, internet);
  13. małoletni używa środków psychoaktywnych;
  14. małoletni nadmiernie szuka kontaktu z dorosłym (tzw. „lepkość” małoletniego);
  15. w rozmowach, zachowaniu małoletniego zaczynają dominować elementy/motywy seksualne;
  16. małoletni jest rozbudzony seksualnie niestosownie do sytuacji i wieku;
  17. małoletni ucieka z domu;
  18. nastąpiła nagła i wyraźna zmiana zachowania małoletniego;
  19. małoletni mówi o przemocy.
  20. Jeżeli z objawami u małoletniego współwystępują określone zachowania rodzica, to podejrzenie, że małoletni jest krzywdzony, jest szczególnie uzasadnione. Niepokojące zachowania rodziców to:
  21. rodzic podaje nieprzekonujące lub sprzeczne informacje lub odmawia wyjaśnień przyczyn obrażeń małoletniego;
  22. rodzic odmawia kontaktu/nie utrzymuje kontaktów z osobami zainteresowanymi losem małoletniego;
  23. rodzic mówi o małoletnim w negatywny sposób, ciągle go o coś obwinia, poniża, strofuje;
  24. rodzic poddaje małoletniego surowej dyscyplinie lub jest nadopiekuńczy, lub zbyt pobłażliwy, lub odrzuca małoletniego;
  25. rodzic nie interesuje się losem i problemami małoletniego;
  26. rodzic zachowuje się agresywnie;
  27. rodzic ma zaburzony kontakt z rzeczywistością, np. reaguje nieadekwatnie do sytuacji, wypowiada się niespójnie;
  28. rodzic nie ma świadomości potrzeb małoletniego lub je neguje;
  29. rodzic faworyzuje jedno z rodzeństwa;
  30. rodzic przekracza dopuszczalne granice w kontakcie fizycznym lub werbalnym z małoletnim;
  31. rodzic nadużywa alkoholu, narkotyków lub innych środków odurzających.
  32. W przypadku zidentyfikowania czynników ryzyka pracownicy parafii podejmują rozmowę z rodzicami, przekazując informacje na temat dostępnej oferty wsparcia i motywując ich do szukania dla siebie pomocy.
  33. Rekrutacja pracowników parafii odbywa się zgodnie z zasadami bezpiecznej rekrutacji pracowników. Zasady stanowią załącznik nr 1 do niniejszej
  34. Pracownicy znają i stosują zasady bezpiecznych relacji między małoletnimi a pracownikami, w tym zachowania niedozwolone wobec małoletnich. Zasady stanowią załącznik nr 2 do niniejszej Polityki.

 

 

Rozdział III

Procedury interwencji w przypadku podejrzenia krzywdzenia lub posiadania informacji o krzywdzeniu małoletniego

  • §3.
  1. Pracownik parafii, który w trakcie realizacji czynności w parafii poweźmie informacje o zagrożeniu zdrowia i życia małoletniego w związku z przemocą domową niezwłocznie informuje proboszcza parafii celem podjęcia dalszych działań.
  2. W przypadku bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia należy natychmiast poinformować odpowiednie służby (Policja, Pogotowie ratunkowe), dzwoniąc pod numer 112 lub 997, 999, a następnie powiadomić swojego przełożonego. Poinformowania służb dokonuje osoba, która pierwsza powzięła informacje o zagrożeniu życia lub zdrowia małoletniego.
  3. W przypadku podejrzenia, że małoletni jest krzywdzony lub otrzymania zgłoszenia o krzywdzeniu małoletniego albo bycia świadkiem zdarzenia zagrażającego dobru małoletniego pracownik parafii ma obowiązek sporządzenia notatki służbowej (załącznik nr 3 do niniejszej Polityki) i przekazania uzyskanej informacji proboszczowi parafii oraz zarejestrowania niniejszego faktu w Rejestrze zdarzeń zagrażających dobru małoletnich. Rejestr stanowi załącznik nr 4 do niniejszej
  4. W przypadku powzięcia informacji na temat krzywdzenia małoletniego przez pracownika parafii podczas realizacji obowiązków związanych z pracą duszpastersko-katechetyczną, każdy inny pracownik parafii ma obowiązek zgłoszenia tego proboszczowi parafii poprzez złożenie notatki służbowej(załącznik nr 3). Proboszcz zobowiązany jest do podjęcia działań wyjaśniających zgłoszenie oraz podjęcia odpowiednich działań prawnych wobec podejrzanego. Proboszcz podejmuje rozmowę z osobą, której dotyczy zgłoszenie i wzywa wskazanego pracownika parafii do złożenia wyjaśnień. Podejmuje również działania w celu zapewnienia bezpieczeństwa małoletniemu, w tym informuje jego rodziców. W przypadku, gdy zawarte w zgłoszeniu informacje stanowią uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego, proboszcz parafii podejmuje decyzję o złożeniu zawiadamiania na Policję lub do Sądu/ Prokuratury.
  5. Pracownik parafii, który powziął informację na temat krzywdzenia małoletniego przez osobę trzecią, niespokrewnioną, zobowiązany jest sporządzić notatkę służbową (załącznik nr 3) i niezwłocznie powiadamia o tym proboszcza. Pracownik parafii informuje rodzica małoletniego o posiadanych informacjach oraz udziela informacji dotyczącej możliwości skorzystania z oferty pomocowej. W przypadku, gdy zawarte w zgłoszeniu informacje stanowią uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego, proboszcz podejmuje decyzję o złożeniu zawiadamiania na Policję lub do Sądu/ Prokuratury. Rodzic małoletniego informowany jest o przysługującym prawie do złożenia zawiadomienia.
  6. Pracownik parafii, który powziął informację na temat przemocy rówieśniczej stosowanej
    z wykorzystaniem Internetu i narzędzi elektronicznych – cyberprzemocy, zobowiązany jest przeprowadzić rozmowę z pokrzywdzonym małoletnim. Pracownik parafii o sytuacji zagrażającej małoletniemu zawiadamia jego rodziców oraz zapoznaje z działaniami, które podjął.
  7. Instytucje wspierające małoletnich:
  • Centrum Interwencyjnego Komitetu Ochrony Praw Dziecka, tel. 22 626-94-19
  • Rzecznik Praw Dziecka, tel. 22 696-55-42
  • Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży, tel. 116 111
  • Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka, tel. 800 12 12 12
  • Niebieska Linia tel. 116-123 lub 22 668 700.
  1. Wszystkie powzięte przez pracowników parafii informacje, o których mowa w ust. 3-6. Należy odnotować w Rejestrze zdarzeń (załącznik nr 4).

 

 

Rozdział IV

Zasady ochrony danych osobowych oraz wizerunku małoletnich w parafii

  • §4.
  1. Parafia zapewnia najwyższe standardy ochrony danych osobowych małoletnich zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.
  2. Pracownik parafii ma obowiązek zachowania tajemnicy danych osobowych, które przetwarza oraz zachowania w tajemnicy sposobów zabezpieczenia danych osobowych przed nieuprawnionym dostępem.
  3. Dane osobowe małoletniego są udostępniane wyłącznie osobom i podmiotom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów.
  4. Parafia, uznając prawo małoletniego do prywatności i ochrony dóbr osobistych, zapewnia ochronę jego wizerunku.
  5. Szczegółowe wytyczne dotyczące ochrony wizerunku i danych osobowych zawarto w Zasadach ochrony wizerunku i danych osobowych małoletniego, które stanowią załącznik nr 5 do niniejszej Polityki.
  6. Zasad ochrony wizerunku i danych osobowych małoletniego, o których mowa w ust. 5 zobowiązani są przestrzegać nie tylko pracownicy parafii, ale też inne osoby, w tym małoletni i ich rodzice.
  • §5.
  1. Upublicznienie przez pracownika parafii wizerunku małoletniego utrwalonego w jakiejkolwiek formie (fotografia, nagranie audio-wideo) wymaga pisemnej zgody rodzica małoletniego.
  2. Pisemna zgoda, o której mowa w ust. 1., powinna zawierać informację, gdzie będzie umieszczony zarejestrowany wizerunek i w jakim kontekście będzie wykorzystywany (np. umieszczony zostanie na stronie parafii w celach promocyjnych).


Rozdział V

Zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem do Internetu

 

  • §6. Parafia nie zapewnia małoletnim dostępu do Internetu.

 

Rozdział VI

Zasady przeglądu i aktualizacji Polityki

 

  • §7.
  1. Politykę udostępnia się rodzicom małoletnich objętych działaniami Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie oraz pracownikom parafii na stronie internetowej parafii.
  2. W celu zapoznania małoletnich z wiedzą na temat obowiązującej Polityki przeprowadza się z nimi pogadankę.
  3. Osobą odpowiedzialną za przeszkolenie pracowników parafii w zakresie stosowania Polityki jest proboszcz parafii. Pracownicy parafii są zobowiązani do zapoznania się z treścią Polityki i ścisłego przestrzegania jej postanowień.
  4. Pracownicy parafii po zapoznaniu się z treścią Polityki, składają pisemne oświadczenie
    o stosowaniu się do jej zapisów. Oświadczenie stanowi załącznik nr 6 do niniejszej
  5. Rodzice małoletnich biorących udział w spotkaniach formacyjnych i zajęciach edukacyjnych o charakterze katechetycznym organizowanych na terenie parafii, podpisują stosowne oświadczenie o zapoznaniu się z Polityką obowiązującą w parafii. Oświadczenie to stanowi załącznik nr 7 do niniejszej Polityki.
  6. Osobą odpowiedzialną za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach zagrażających małoletnim, prowadzącą Rejestr zdarzeń (załącznik nr 4), jest proboszcz parafii.
  7. Proboszcz powołuje Zespół Monitorujący odpowiedzialny za wdrażanie, realizację, aktualizację i monitoring Polityki.
  8. Powołany Zespół Monitorujący jest odpowiedzialny za monitorowanie realizacji Polityki, za reagowanie na sygnały jej naruszenia oraz proponowanie zmian w Polityce.
  9. Zespół Monitorujący przeprowadza wśród pracowników, co najmniej raz na dwa lata, ankietę monitorującą poziom realizacji Polityki. Wzór ankiety stanowi załącznik nr 9 do niniejszej
  10. W ankiecie pracownicy parafii mogą proponować zmiany do Polityki oraz wskazywać elementy, które należałoby zmienić.
  11. Zespół Monitorujący analizuje wypełnione przez pracowników ankiety, sporządza na tej podstawie raport z monitoringu, który następnie przekazuje proboszczowi parafii.
  12. Zespół Monitorujący analizuje wszystkie zarejestrowane zgłoszenia i przedstawia ewentualne spostrzeżenia oraz propozycje zmian
  13. Proboszcz parafii wprowadza do Polityki niezbędne zmiany i ogłasza pracownikom parafii nowe brzmienie Polityki.

Rozdział VII

Sposób dokumentowania i zasady przechowywania ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń zagrażających dobru małoletniego

 

  • §8.
  1. Wszelkie dokumenty (notatki służbowe) dotyczące interwencji sporządza się w formie papierowej i przekazuje proboszczowi parafii.
  2. Dokumenty przechowuje się zgodnie z sposobem przechowywania dokumentacji parafii.
  3. W odniesieniu do dokumentów i danych pozyskanych i przetwarzanych zgodnie z niniejszą Polityką proboszcz parafii zachowuje wszelkie wymogi wynikające z RODO.

 

Rozdział VIII

Przepisy końcowe

 

  • §9.
  1. Każdy pracownik parafii stosujący Politykę jest zobowiązany do zachowania w tajemnicy wszelkich informacji przetwarzanych w związku z niniejszą Polityką.
  2. Polityka wchodzi w życie z dniem jej ogłoszenia.

 

 

Załączniki

 

Załącznik nr 1 Zasady bezpiecznej rekrutacji pracowników w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie

 

  1. Proboszcz parafii, przed nawiązaniem z osobą stosunku pracy i przed dopuszczeniem osoby do działalności duszpastersko-katechetycznej zobowiązany jest do uzyskania informacji, czy dane tej osoby są zamieszczone w Rejestrze z dostępem ograniczonym lub Rejestrze osóbw stosunku do których Państwowa Komisja do spraw przeciwdziałania wykorzystaniu seksualnemu małoletnich poniżej lat 15 wydała postanowienie o wpisie w Rejestr.
  2. Proboszcz parafii uzyskuje informacje z Rejestru z dostępem ograniczonym za pośrednictwem systemu teleinformatycznego prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości. W pierwszej kolejności należy założyć konto w systemie teleinformatycznym. Konto podlega aktywacji dokonywanej przez biuro informacji; rejestr osób, w stosunku do których Państwowa Komisja do spraw przeciwdziałania wykorzystaniu seksualnemu małoletnich poniżej lat 15 wydała postanowienie o wpisie w Rejestr, jest ogólnodostępny – nie wymaga zakładania konta.
  3. W przypadku współpracy parafii z zewnętrznymi firmami/fundacjami/rodzicami prowadzącymi na terenie parafii okazjonalne/tematyczne zajęcia z małoletnimi o charakterze duszpastersko-katechetycznym lub edukacyjnym, osoba prowadząca takie zajęcia zobowiązana jest do zapoznania się z dokumentem Polityka ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie i podpisania oświadczania o znajomości i przestrzeganiu zasad zawartych w Polityce, stanowiącego załącznik nr 6 do niniejszej Polityki oraz do podpisania oświadczenia pod odpowiedzialnością karną o braku podstaw do pracy z małoletnimi w tym w szczególności o niekaralności za przestępstwa popełnione względem małoletnich. Oświadczenie to stanowi załącznik nr 8 do niniejszej Polityki, zwane jest dalej Oświadczeniem o niekaralności.

 

 

 

Załącznik nr 2 Zasady bezpiecznych relacji między małoletnimi a pracownikami,
w tym zachowania niedozwolone wobec małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie.

 

 

Relacje  z małoletnimi

Jesteś zobowiązany/a do utrzymywania profesjonalnej relacji z małoletnimi i każdorazowego rozważenia, czy Twoja reakcja, komunikat bądź działanie wobec małoletniego są adekwatne do sytuacji, bezpieczne, uzasadnione i sprawiedliwe  wobec innych małoletnich. Działaj w sposób otwarty i przejrzysty dla innych, aby zminimalizować ryzyko błędnej interpretacji Twojego zachowania.

 

Komunikacja z małoletnimi

  1. W komunikacji z małoletnimi zachowuj cierpliwość i szacunek.
  2. Słuchaj uważnie małoletnich i udzielaj im odpowiedzi adekwatnych do ich wieku i danej sytuacji.
  3. Nie wolno Ci zawstydzać, upokarzać, lekceważyć i obrażać małoletniego. Nie wolno Ci krzyczeć na małoletniego w sytuacji innej niż wynikająca z jego bezpieczeństwa lub innych małoletnich.
  4. Nie wolno Ci ujawniać informacji wrażliwych dotyczących małoletniego wobec osób nieuprawnionych, w tym wobec innych małoletnich. Obejmuje to wizerunek małoletniego, informacje o jego sytuacji rodzinnej, ekonomicznej, medycznej, opiekuńczej i prawnej.
  5. Podejmując decyzje dotyczące małoletniego, poinformuj go o tym i staraj się brać pod uwagę jego oczekiwania.
  6. Szanuj prawo małoletniego do prywatności. Jeśli konieczne jest odstąpienie od zasady poufności, aby chronić małoletniego, wyjaśnij mu to najszybciej jak to możliwe.
  7. Nie wolno Ci zachowywać się w obecności małoletniego w sposób niestosowny. Obejmuje to używanie wulgarnych słów, gestów i żartów, czynienie obraźliwych uwag, nawiązywanie w wypowiedziach do aktywności bądź atrakcyjności seksualnej oraz wykorzystywanie wobec małoletniego relacji władzy lub przewagi fizycznej (zastraszanie, przymuszanie, groźby).
  8. Zapewnij małoletnich, że jeśli czują się niekomfortowo w jakiejś sytuacji, wobec konkretnego zachowania czy słów, mogą o tym powiedzieć Tobie lub wskazanej osobie i mogą oczekiwać odpowiedniej reakcji i/lub pomocy.

 

Działania z małoletnimi

  1. Doceniaj i szanuj wkład małoletnich w podejmowane działania, aktywnie ich angażuj i traktuj równo bez względu na ich płeć, sprawność/niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy, religijny i światopogląd.
  2. Unikaj faworyzowania małoletnich.
  3. Nie wolno Ci nawiązywać z małoletnim jakichkolwiek relacji romantycznych lub seksualnych ani składać mu propozycji o nieodpowiednim charakterze. Obejmuje to także seksualne komentarze, żarty, gesty oraz udostępnianie małoletnim treści erotycznych i pornograficznych bez względu na ich formę.
  4. Nie wolno Ci utrwalać wizerunku małoletniego (filmować, nagrywać głosu, fotografować) dla potrzeb prywatnych.
  5. Nie wolno Ci proponować małoletnim alkoholu, wyrobów tytoniowych ani nielegalnych substancji, jak również używać ich w obecności małoletnich.
  6. Nie wolno Ci przyjmować pieniędzy od małoletniego ani od jego rodziców. Nie wolno Ci wchodzić w relacje jakiejkolwiek zależności wobec małoletniego lub jego rodziców. Nie wolno Ci zachowywać się w sposób mogący sugerować innym istnienie takiej zależności i prowadzący do oskarżeń o nierówne traktowanie bądź czerpanie korzyści majątkowych i innych.

Kontakt fizyczny z małoletnimi

 

  1. Nie wolno Ci bić, szturchać, popychać ani w jakikolwiek sposób naruszać integralności fizycznej małoletniego.
  2. Nigdy nie dotykaj małoletniego w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.
  3. Zawsze bądź przygotowany na wyjaśnienie swoich działań.
  4. Nie angażuj się w takie aktywności jak łaskotanie, udawane walki z małoletnimi czy brutalne zabawy fizyczne.
  5. Zachowaj szczególną ostrożność wobec małoletnich, którzy doświadczyli nadużycia i krzywdzenia, w tym seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania. Takie doświadczenia mogą czasem sprawić, że małoletni będzie dążyć do nawiązania niestosownych bądź nieadekwatnych fizycznych kontaktów z dorosłymi. W takich sytuacjach powinieneś reagować z wyczuciem, jednak stanowczo i pomóc małoletniemu zrozumieć znaczenie osobistych granic.
  6. Kontakt fizyczny z małoletnim nigdy nie może być niejawny bądź ukrywany, wiązać się z jakąkolwiek gratyfikacją ani wynikać z relacji władzy. Jeśli będziesz świadkiem jakiegokolwiek z wyżej opisanych zachowań i/lub sytuacji ze strony innych dorosłych lub małoletnich, zawsze poinformuj o tym osobę odpowiedzialną i/lub postąp zgodnie z obowiązującą procedurą interwencji.
  7. Podczas dłuższych niż jednodniowe wyjazdów i wycieczek niedopuszczalne jest spanie z małoletnim w jednym łóżku lub w jednym pokoju.

 

Bezpieczeństwo online

Bądź świadom cyfrowych zagrożeń i ryzyka wynikającego z rejestrowania Twojej prywatnej aktywności w sieci przez aplikacje i algorytmy, ale także Twoich własnych działań w Internecie. Dotyczy to lajkowania określonych stron, korzystania z aplikacji randkowych, na których możesz spotkać małoletnich, obserwowania określonych osób/stron w mediach społecznościowych i ustawień prywatności kont, z których korzystasz. Jeśli Twój profil jest publicznie dostępny, małoletni i ich rodzice będą mieć wgląd w Twoją cyfrową aktywność. Nie wolno Ci nawiązywać kontaktów z małoletnimi poprzez przyjmowanie bądź wysyłanie zaproszeń w mediach społecznościowych.

 

Załącznik nr 3 Schemat notatki służbowej

 

Notatka służbowa

 

……………………………………….

(miejscowość, data)    

 

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

 

………………………………………..

(podpis osoby sporządzającej notatkę)

 

Załącznik nr 4 Rejestr ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń zagrażających dobru małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie

Lp.

Data  zgłoszenia/

zdarzenia

Osoba zgłaszająca

Rodzaj zdarzenia/

opis zgłoszenia

Podpis osoby zgłaszającej

Podpis osoby odpowiedzialnej
za przyjęcie zgłoszenia

Uwagi

1.       

 

 

 

 

 

 

 

 

2.       

 

 

 

 

 

 

 

 

3.       

 

 

 

 

 

 

 

 

4.       

 

 

 

 

 

 

 

 

5.       

 

 

 

 

 

 

 

 

6.       

 

 

 

 

 

 

 

 

7.       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Załącznik nr 5 Zasady ochrony wizerunku i danych osobowych małoletnich w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie

 

  1. W naszych działaniach kierujemy się odpowiedzialnością i rozwagą wobec utrwalania, przetwarzania, używania i publikowania wizerunku małoletnich.
  2. Dzielenie się zdjęciami i filmami z naszych aktywności służy celebrowaniu sukcesów małoletnich, dokumentowaniu naszych działań i zawsze ma na uwadze bezpieczeństwo małoletnich.
  3. Wykorzystujemy zdjęcia/nagrania pokazujące szeroki przekrój małoletnich – chłopców i dziewczęta, w różnym wieku, o różnych uzdolnieniach i stopniu sprawności.
  4. Zgoda rodziców na wykorzystanie wizerunku małoletnich jest tylko wtedy wiążąca, jeśli małoletni i rodzice zostali poinformowani o sposobie wykorzystania zdjęć/nagrań z udziałem małoletnich.
  5. Rezygnujemy z ujawniania jakichkolwiek informacji wrażliwych o małoletnim dotyczących m.in. stanu zdrowia, sytuacji materialnej, sytuacji prawnej i powiązanych z wizerunkiem małoletniego (np. w przypadku zbiórek indywidualnych organizowanych przez naszą parafię).
  6. Zmniejszamy ryzyko kopiowania i niestosownego wykorzystania zdjęć/nagrań małoletnich poprzez przyjęcie zasad:
  7. wszyscy małoletni znajdujący się na zdjęciu/nagraniu muszą być ubrani, a sytuacja zdjęcia/nagrania nie może być dla nich poniżająca, ośmieszająca ani nie ukazuje ich w negatywnym kontekście,
  8. zdjęcia/nagrania małoletnich powinny się koncentrować na czynnościach przez nich wykonywanych i w miarę możliwości przedstawiać małoletnich w grupie, a nie pojedyncze osoby.
  9. Przyjmujemy zasady, że wszystkie podejrzenia i problemy dotyczące niewłaściwego rozpowszechniania wizerunków małoletnich należy rejestrować i zgłaszać proboszczowi, podobnie jak inne niepokojące sygnały dotyczące zagrożenia bezpieczeństwa małoletnich.

 

Rejestrowanie wizerunków małoletnich do prywatnego użytku

W sytuacjach, w których rodzice lub widzowie parafialnych wydarzeń i uroczystości itd. rejestrują wizerunki małoletnich do prywatnego użytku, informujemy na początku każdego z tych wydarzeń o tym, że:

  1. Wykorzystanie, przetwarzanie i publikowanie zdjęć/nagrań zawierających wizerunki małoletnich i osób dorosłych wymaga udzielenia zgody przez te osoby, w przypadku małoletnich – przez ich rodziców.
  2. Zdjęcia lub nagrania zawierające wizerunki małoletnich nie powinny być udostępniane w mediach społecznościowych ani na serwisach otwartych, chyba że rodzice tych małoletnich wyrażą na to zgodę.

 

 

 

Przechowywanie zdjęć i nagrań

Przechowujemy materiały zawierające wizerunek małoletnich w sposób zgodny z prawem i dla niech bezpieczny:

  1. Nie przechowujemy materiałów elektronicznych zawierających wizerunki małoletnich na nośnikach nieszyfrowanych ani mobilnych, takich jak telefony komórkowe i urządzenia z pamięcią przenośną (np. pendrive).
  2. Nie wyrażamy zgody na używanie przez pracowników parafii osobistych urządzeń rejestrujących (tj. telefony komórkowe, aparaty fotograficzne, kamery) w celu rejestrowania wizerunków małoletnich.
  3. Jedynym sprzętem, którego używamy jako instytucja, są urządzenia rejestrujące należące do parafii.

Zasady ochrony danych osobowych małoletnich

  1. W parafii wdrożono Politykę ochrony danych osobowych osób fizycznych
    oraz powołano Inspektora ochrony danych.
  2. Dokumentacja RODO została opracowana zgodnie z wymogami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/679 z 27.04.2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L z 2016 r. 119/1 ze zm.) oraz ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych.
  3. Każdy pracownik posiadający dostęp do danych osobowych złożył pisemne oświadczenie o znajomości polityki bezpieczeństwa przetwarzania danych osobowych pod rygorem odpowiedzialności karnej i zobowiązanie do jej przestrzegania pod rygorem odpowiedzialności karnej.
  4. Rodzice małoletnich są informowani o przetwarzaniu danych osobowych małoletnich poprzez klauzule informacyjne.

 

 

Załącznik nr 6 Oświadczenie pracownika parafii/osoby prowadzącej okazjonalnie działania duszpastersko-katechetyczne z małoletnimi* o znajomości i przestrzeganiu zasad zawartych w Polityce ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie

 

 

Ja, ..............................................................................................................................................

(imię i nazwisko pracownika parafii/osoby prowadzącej okazjonalne tematyczne edukacyjne zajęcia z małoletnimi)*

oświadczam, że zapoznałam/em się z Polityką stosowaną w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie oraz deklaruję, że będę jej przestrzegać.

 

 

                                                                           ..........................................................................

                                                                                                 (data i podpis)

*niepotrzebne skreślić

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Załącznik nr 7 Oświadczenie rodzica/opiekuna małoletniego o zapoznaniu się z Polityką ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie

 

 

 Ja, ..................................................................................................................................

(imię i nazwisko rodzica/opiekuna małoletniego)

oświadczam, że zapoznałam/em się z Polityką stosowaną w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie oraz deklaruję, że będę jej przestrzegać.

 

 

                                                                           ..........................................................................

                                                                                                 (data i podpis)

 

 

Załącznik nr 8 Oświadczenie o niekaralności

 

 

Ja, ................................................................................................................................................

(imię i nazwisko osoby prowadzącej okazjonalne tematyczne spotkania duszpastersko-katechetyczne lub edukacyjne z małoletnimi)

 

legitymująca/y się dowodem osobistym o nr ..............................................................................

oświadczam, że nie byłam/em skazana/y za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności, i przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę małoletniego i nie toczy się przeciwko mnie żadne postępowanie karne ani dyscyplinarne w tym zakresie.   

Oświadczam, że jestem świadoma/-y konsekwencji złożenia nieprawdziwego oświadczenia.

 

                                                                           

                                                                             .........................................................................

                                                                                                 (data i podpis)

 

 

 

                                                                  

Załącznik nr 9 Ankieta monitorująca poziom realizacji Polityki w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie – ankieta dla pracowników

Lp.

Odpowiedz na poniższe pytania

Tak

Nie

1.

Czy znasz standardy ochrony małoletnich obowiązujące w naszej parafii?

 

 

2.

Czy znasz treść dokumentu Polityka ochrony małoletnich przed krzywdzeniem  w Parafii Wieczerzy Pańskiej w Lublinie?

 

 

3.

Czy uważasz, że potrafisz rozpoznać syndromy krzywdzonego małoletniego?

 

 

4.

Czy wiesz, w jaki sposób zareagować na symptomy krzywdzenia małoletniego?

 

 

5.

Czy zaobserwowałeś naruszenie zasad określonych w Polityce
przez innego pracownika?

 

 

6. 

Czy masz uwagi / sugestie / przemyślenia związane z funkcjonującą w parafii Polityką ochrony małoletnich przed krzywdzeniem ? Jeżeli tak, opisz je w tabeli poniżej.

 

 

7.

Czy jakieś działanie związane z przyjęciem Polityki jest odbierane jako trudne lub niechętnie podchodzisz do jego realizacji z innych powodów?

 

 

 

JEŚLI NA KTÓREŚ Z PYTAŃ W ANKIECIE

ODPOWIEDZIAŁEŚ TAK

NAPISZ: Jakie zasady zostały naruszone? 

 

 

 

 

NAPISZ: Jakie działania podjąłeś?

 

 

 

 

 

NAPISZ: Czy masz jakieś sugestie lub propozycje poprawy obowiązującej w parafii Polityki ochrony małoletnich przed krzywdzeniem?

 

 

 

 

 

 

 

 

Misja Boston

 

W każdej chwili gotowi są spakować swoje rzeczy i ruszyć w nieznane. Nie boją się. Mówią, że jak się doświadczyło, że Pan Bóg troszczy się o najmniejszy szczegół w życiu, to nie ma się czego bać, nawet w wielkiej Ameryce, do której jadą na misje.

Jana. To imię wybrała sobie na chrzcie ośmioletnia Eugenia. Pamięta dobrze ten dzień. Wigilia św. Jana, stąd właśnie takie imię. Chrzest przyjmowała z mamą na Łotwie podczas wakacji. Wtedy na Białorusi w Homlu, gdzie mieszkała, parafie nie funkcjonowały. Tak było do czasu, gdy na misje przyjechał młody prezbiter z rodzinami z Drogi Neokatechumenalnej: jedną z Hiszpanii i jedną z Lublina.

– Patrzyliśmy na tych ludzi, jak żyją, wierząc, że Pan Bóg się o wszystko zatroszczy, jak rozwiązują różne trudności i jak mówią o Jezusie, i chcieliśmy żyć tak samo. To dzięki nim w naszym wielkim mieście zaczął rodzić się Kościół i dziś jest żywym znakiem Jezusa Chrystusa pośrodku postsowieckiej cywilizacji śmierci – opowiada Jana.

Dzień po swoich 18. urodzinach przyjechała do Lublina na studia psychologiczne na KUL. Na Białorusi szkoła kończy się szybciej niż w Polsce.

- Mój tato chciał, bym studiowała za granicą. Polska była nam bardzo bliska, bo moja babcia była Polką. Poza tym ksiądz z naszej parafii pochodził z Lublina, no i jedna z rodzin, które były u nas na misji, też - mówi Jana.

Tu koniecznie chciała znaleźć wspólnotę neokatechumenatu, która tak bardzo pomógła jej na Białorusi uwierzyć w Boga i zaufać Mu we wszystkim. Trafiła na spotkanie wspólnoty w parafii Świętej Rodziny w Lublinie. Pamięta dokładnie, że wprowadzenie do czytania liturgicznego głosił wtedy młody przystojny chłopak w niebieskiej koszuli.

Wszystko dał mi Kościół

Andrzej. Nie pamięta, jak był wtedy ubrany, i dziwi się żonie, że takie szczegóły utkwiły jej w pamięci. Sam, jak przyznaje, długo się przekonywał do wspólnoty.

- Dziś wszystko, co mam w życiu, mam od Kościoła, ale trochę czasu minęło, zanim to zrozumiałem. Kościół poprzez Drogę powoli i cierpliwie prowadzi mnie do wiary dojrzałej i uczy, jak żyć nią na co dzień, czerpiąc siłę z łaski chrztu. Jako młody chłopak byłem w oazie, ale jakoś poważnie o życiu nie myślałem. Gdy patrzyłem na rodziny z dziećmi na oazowych rekolekcjach, przerażał mnie ten widok. Myślałem, że mnie to nigdy nie czeka - śmieje się Andrzej, dziś ojciec czterech córek.

Na pierwszej katechezie, na którą poszedł, uznał, że to jakieś niedorzeczności. Więcej się nie wybierał.

- To chyba sam Pan Bóg o mnie zawalczył, bo ja na pewno neokatechumenatem nie zachwyciłem się na początku. Po kilku latach od tamtej pierwszej katechezy poszedłem znowu, zaproszony przez kogoś. Spotkania były ciekawe, ale sądziłem, że ze swoją relacją z Bogiem dam sobie radę sam i nie potrzebuję prowadzenia. Byłem lektorem i ministrantem w parafii, kochałem Pana Boga, ale nie żeby zaraz jakoś szczególnie, bo bardziej zajmowały mnie moje własne pomysły na życie. Gdy po jednej z Mszy św. w zakrystii ksiądz błagał, bym pojechał na dwudniową konwiwencję, byłem w szoku, ale jego zachowanie bardzo mnie zaintrygowało, tak że nie śmiałem odmówić - opowiada Andrzej.

Przyjechał spóźniony i tak trochę na odczepnego, ale Panu Bogu to wystarczyło.

- Tam zacząłem doświadczać, że Pan Bóg naprawdę się o mnie troszczy. Potem, będąc na Drodze, doświadczyłem, że jeśli chcę żyć w prawdziwej zażyłości z Chrystusem, to muszę iść na całość. Oddać Bogu swe życie i niech robi, co chce - mówi Andrzej.

A Pan Bóg chciał na przykład, by skończył studia, które przerwał.

- Gdyby nie katechiści, którzy w imię posłuszeństwa prosili mnie, bym wrócił na uczelnię, sam bym się na to nie zdecydował - mówi.

No, jeszcze jeden z pięknych Bożych planów zrealizował się we wspólnocie - tu poznał swoją żonę Janę.

Pierogi od sąsiadki

Jana i Andrzej. Oboje są bardzo "charakterni", jak mówią o sobie, więc o konflikty łatwo. Mimo wszystko co do jednego są zgodni - ich wspólne życie możliwe jest tylko z Panem Bogiem.

- To wcale nie oznacza, że nie mamy problemów. Przeciwnie, doświadczaliśmy wielu trudności, łącznie z utratą pracy i brakiem pieniędzy. Pan Bóg nigdy nas jednak nie zawiódł - mówią.

- Nikomu z nas ani naszym dzieciom nie zaszkodziło to, że jedliśmy ciągle pieczone ziemniaki. A gdy pożaliłam się Panu Bogu, że mam troje dzieci, z czwartym jestem w ciąży, źle się czuję i mam już tych ziemniaków dosyć, przyszła sąsiadka i przyniosła wielką miskę pierogów. To nie była pani jakoś szczególnie z nami zaprzyjaźniona i na pewno nie wiedziała o naszych kłopotach. Przyszła, bo jak powiedziała, w ciąży pewnie trudno mi gotować, a ona ulepiła za dużo pierogów. Jak mogę mieć wątpliwość? Pan się o nas zawsze troszczy, a największym dowodem na Jego miłość jest to, że buduje nasze małżeństwo, pokazuje, jak prowadzić szczęśliwe życie rodzinne i wychowywać dzieci zgodnie z Ewangelią, daje piękno życia wiarą i radość stawania się chrześcijaninem - mówi Jana.

Wyjazd w nieznane

Czasami siedząc w domu, rozmawiali o misjach, poruszeni świadectwami rodzin tam przebywających. Na pewnym etapie formacji niektóre rodziny mogą zgłosić gotowość wyjazdu na misje do dowolnego miejsca na świecie. Wiąże się to z zostawieniem swojego domu, pracy, znajomych i przeniesieniem się gdzieś, gdzie lokalny biskup zaprasza rodziny z neokatechumenatu, by żyły, dawały świadectwo, ożywiały parafie czy zakładały nowe wspólnoty.

- Dla mnie było to normalne, bo dzięki takiej rodzinie, która przyjechała na misje na Białoruś, mogłam poznać Jezusa i zawierzyć Mu swoje życie. Przechodziło mi czasami przez myśl, kiedy jeszcze nie byłam mężatką, że jak założę rodzinę, też tak chciałabym służyć innym - mówi Jana.

Dla Andrzeja misje są zwykłą konsekwencją poważnego traktowania wiary i formacji we wspólnocie. Kiedy więc na jednym ze spotkań padło pytanie, czy jest jakaś rodzina gotowa wyjechać na misję, Jana i Andrzej wstali.

- To był jakiś wewnętrzny impuls. Nie uzgadnialiśmy tego wcześniej, że właśnie teraz się zgłosimy, po prostu wzięliśmy się za ręce i wstaliśmy, będąc oboje głęboko przekonani, że zgadzamy się służyć Kościołowi w ten sposób - mówią małżonkowie.

Oprócz nich we wszystkich wspólnotach neokatechumenalnych w Polsce w ubiegłym roku zgłosiło się 300 małżeństw. Samo zgłoszenie jeszcze niczego nie oznacza. Z tymi małżonkami rozmawiają katechiści, sprawdzają ich możliwości wyjazdu i rozeznają, czy to dobry moment dla tej rodziny na wyjazd. Spośród 300 rodzin wybrano 42 do bliższego przygotowania. Z tych rodzin z Polski na misje mogło pojechać tylko 6.

- Myślałam sobie, że pewnie nas nie wybiorą, jest tyle małżeństw bardziej godnych, mających więcej dzieci, będących na Drodze Neokatechumenalnej dłużej. Dlatego pewnym zaskoczeniem, mimo wszystko, był fakt, że wybrano nas - mówi Jana.

Biedna Ameryka

Nie wiedzieli, dokąd pojadą. Wybór odbył się drogą losowania.

- Wśród 15 miejsc, gdzie miały być utworzone nowe misje, były m.in. Talin i jakieś miasto w Australii. Te dwa miejsca wydawały mi się najbardziej pociągające. Okazało się jednak, że wylosowaliśmy Boston - mówi Jana.

Może wyjazd na misje do Ameryki wydaje się na pierwszy rzut oka dziwaczny. Kiedy jednak małżonkowie przyjrzeli się bliżej temu miejscu, zrozumieli, że jadą na duchową pustynię, gdzie zagubiło się wielu ludzi nieświadomych Bożej miłości.

- Zostaliśmy posłani 20 stycznia 2012 r. przez Ojca świętego razem z kilkudziesięcioma rodzinami i 15 prezbiterami na nowe „missio ad gentes" ("misja do narodów"), aby żyć we wspólnocie pomiędzy ludźmi, którzy Pana Boga nie znają, i w ten sposób dawać świadectwo wiary w środowisku wprost pogańskim lub wtórnie zsekularyzowanym - mówią.

Diecezja bostońska jest bankrutem. Miejscowy biskup sprzedał swój pałac biskupi, dużą część majątku diecezji, w tym wiele kościołów, do których nikt już nie przychodzi. Pieniądze były potrzebne na wypłacenie odszkodowań ofiarom nadużyć dokonanych przez miejscowych księży. Żeby odnowić życie diecezji, biskup postawił na rodziny.

- Nie jedziemy tam sami. Będziemy tworzyć wspólnotę z prezbiterem, trójką innych rodzin z różnych stron świata i kilkoma osobami samotnymi, które tak jak my zgłosili się na misje. Na początek diecezja wynajmie nam jakieś mieszkanie, gdzie będziemy mogli się zatrzymać, na miejscu trzeba będzie znaleźć lokum, gdzie będzie się spotykać wspólnota, jakieś źródło utrzymania rodziny, posłać dzieci do szkoły. Nie wiemy, jak to będzie, ale ufamy, że Pan Bóg wszystko przewidzi. Doświadczaliśmy tego wielokrotnie - mówią Jana i Andrzej.

Na wyjazd niecierpliwie czekają ich córeczki, szczególnie te najstarsze: 7-letnia Zosia i 4,5-letnia Eliza; młodsza Frania i najmłodsza Róża nie rozumieją jeszcze, co je czeka, ale atmosfera oczekiwania udziela się wszystkim.

- Nie wiemy jeszcze, kiedy ruszamy. Początkowo miało to być po wakacjach, ale nie udało się załatwić wszystkich urzędowych formalności. Z tego, co wiemy, wszystko jest wtoku i w każdej chwili możemy się spodziewać maila z wezwaniem: "przyjeżdżajcie". Jesteśmy gotowi - mówią małżonkowie.

Przygotowując się do wyjazdu, założyli stronę internetową  www.misiaboston.pl . Tam można znaleźć więcej informacji i wesprzeć małżonków.

                                                               tekst i zdjęcie: Agnieszka Gieroba (GN 9/2013)

 

 

Płód czy dziecko? Od kiedy jest się człowiekiem? Każdy ma prawo do życia. Życie jest jedno i niepowtarzalne - jest darem Boga. Film pokazuje rozwój poczętego dziecka w łonie matki ...

 

{youtube}1mbjFwjSc_Y{/youtube}

 

Utwór dedykujemy rodzicom wychowującym dzieci niepełnosprawne           i tym, którzy obawiają się urodzenia dziecka chorego. Jest on wykonany przez dzieci niepełnosprawne w podziękowaniu za   ŻYCIE  i  MIŁOŚĆ rodzicielską.

 

{youtube}nhYcxTdtM-E{/youtube}

 

 

Benedykt XVI - «Drodzy małżonkowie, żyjąc w małżeństwie nie obdarowujecie siebie jakąś rzeczą czy działaniem, ale całym życiem»

 
Homilia Benedykta XVI podczas Światowego Spotkania Rodzin


     Czcigodni Bracia, Szanowni przedstawiciele władz, Drodzy bracia i siostry!

 

   Dzisiejszego poranka, sprawując Ofiarę Eucharystyczną, przeżywamy wielkie wydarzenie radości i wspólnoty. Jest to wielkie zgromadzenie, zjednoczone z następcą Piotra, które tworzą wierni pochodzący z wielu krajów. Wyraża ono sugestywny obraz Kościoła, jednego i powszechnego, założonego przez Chrystusa, będącego owocem tej misji, którą jak słyszeliśmy w Ewangelii, Jezus powierzył swoim apostołom: by szli i nauczali wszystkie narody, "udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28, 18-19).

 

    Serdecznie i z głęboką wdzięcznością pozdrawiam kardynała Angelo Scolę, arcybiskupa Mediolanu oraz kardynała Ennio Antonelliego, przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Rodziny, głównych odpowiedzialnych za to VII Światowe Spotkanie Rodzin, a także ich współpracowników, biskupów pomocniczych Mediolanu i innych biskupów. Z radością pozdrawiam wszystkich tu obecnych przedstawicieli władz. Moje serdeczne pozdrowienia kieruję przede wszystkim do was, drogie rodziny! Dziękuję za waszą obecność!

 

   W dzisiejszym drugim czytaniu, apostoł Paweł przypomniał nam, że przyjmując chrzest otrzymaliśmy Ducha Świętego, który jednoczy nas z Chrystusem jako braci i wprowadza nas w relację z Ojcem jako dzieci, tak, że możemy wołać "Abba! Ojcze!" (por. Rz 8,15.17). W tym sakramencie został nam dany zalążek nowego, Bożego życia, które ma wzrastać, aż do ostatecznego spełnienia w chwale niebios. Staliśmy się członkami Kościoła, rodziny Boga - "sacrarium Trinitatis" - jak go określa św. Ambroży, "ludem - jak uczy II Sobór Watykański- zjednoczonym jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Konst. Lumen gentium, 4).

 

   Sprawowana dziś uroczystość liturgiczna Trójcy Przenajświętszej zaprasza nas do kontemplacji tej tajemnicy. Zachęca nas także do podjęcia wysiłku, by żyć w komunii z Bogiem i między nami na wzór Trójcy Świętej. Jesteśmy wezwani do zgodnego przyjęcia i przekazywania prawd wiary; do okazywanie sobie wzajemnej miłości, dzieląc radości i cierpienia, ucząc się prosić i obdarzać innych przebaczeniem, doceniając różne charyzmaty pod przewodnictwem Pasterzy. Jednym słowem, jest nam powierzone zadanie budowania wspólnot kościelnych, które będą stawać się coraz bardziej rodzinami, zdolnymi do odzwierciedlenia piękna Trójcy Świętej i ewangelizowania nie tylko słowem, ale powiedziałbym, przez "promieniowanie", siłą przeżytej miłości.

 

   Nie tylko Kościół powołany jest do tego, aby być obrazem Jedynego Boga w trzech osobach, lecz także rodzina, oparta na małżeństwie zawartym między mężczyzną a kobietą. Na początku "Stworzył Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: "Bądźcie płodni i rozmnażajcie się"" (Rdz 1,27-28). Bóg stworzył istotę ludzką jako mężczyznę i kobietę, równych w godności, ale także z właściwymi sobie i dopełniającymi się cechami, aby dwoje było darem dla siebie nawzajem, aby doceniali siebie oraz tworzyli wspólnotę życia i miłości. Miłość jest tym, dzięki czemu osoba ludzka staje się autentycznym obrazem Boga.

 

   Drodzy małżonkowie, żyjąc w małżeństwie nie obdarowujecie siebie jakąś rzeczą czy działaniem, ale całym życiem. Wasza miłość przynosi owoce przede wszystkim dla was samych, gdyż pragniecie wzajemnego dobra, doświadczając radości przyjmowania i darowania. Jest ona także owocna w wielkodusznym i odpowiedzialnym przekazywaniu życia dzieciom, w troskliwej opiece nad nimi oraz mądrym i starannym wychowaniu. Jest wreszcie owocna dla społeczeństwa, ponieważ życie rodzinne jest pierwszą i niezastąpioną szkołą wartości społecznych, takich jak poszanowanie osób, bezinteresowność, zaufanie, odpowiedzialność, solidarność, współpraca. Drodzy małżonkowie, dbajcie o wasze dzieci. W świecie zdominowanym przez technikę, przekazujcie im w sposób spokojny i ufny sens życia, siłę wiary, ukazując im wzniosłe cele i wspierając ich w kruchości. Także wy, dzieci, bądźcie w stanie trwać zawsze w głębokiej relacji miłości i troskliwej opieki do waszych rodziców. Niech również relacje między braćmi i siostrami staną się okazją, by wzrastać w miłości.

 

   Boży Plan wobec pary małżeńskiej znajduje swoją pełnię w Jezusie Chrystusie, który wyniósł małżeństwo do godności sakramentu. Drodzy małżonkowie, obdarzając was szczególnie Duchem Świętym, Chrystus sprawia, że możecie uczestniczyć w Jego oblubieńczej miłości, czyniąc was znakiem swej miłości do Kościoła: miłości wiernej i całkowitej. Jeśli będziecie w stanie przyjąć ten dar, ponawiając z wiarą każdego dnia wasze "tak" mocą, która pochodzi z łaski sakramentu, także wasza rodzina będzie żyć miłością Boga, na wzór Świętej Rodziny z Nazaretu. Drogie rodziny, często proście w modlitwie o pomoc Panny Maryi i Świętego Józefa, aby nauczyli was przyjmować miłość Boga, tak jak oni ją przyjęli. Nie jest łatwo, zwłaszcza dziś, żyć waszym powołaniem, lecz rzeczywistość miłości jest wspaniała, jest jedyną siłą, która może naprawdę przemienić świat. Bierzcie przykład ze świadectwa wielu rodzin, które wskazują drogi, w jaki sposób wzrastać w miłości: utrzymywanie stałej więzi z Bogiem i uczestniczenie w życiu Kościoła, troska o dialog, poszanowanie punktu widzenia drugiej osoby, gotowość do służby, cierpliwość wobec słabości drugiej osoby, przebaczenie i prośba o przebaczenie, przezwyciężanie z mądrością i pokorą pojawiających się konfliktów, przyjęcie wspólnej wizji wychowania, otwarcie się na inne rodziny, wrażliwość na ubogich, odpowiedzialność za życie społeczne. Są to elementy, które przyczyniają się do budowania rodziny. Wcielajcie je w życie odważnie, będąc pewnymi, że na tyle, na ile, przy pomocy Bożej łaski, będziecie w stanie obdarzać miłością innych, staniecie się żywą Ewangelią, prawdziwym Kościołem domowym (por. Adhortacja apostolska Fammiliaris consortio, 49).

 

   Chciałbym skierować także słowo do tych wiernych, którzy choć podzielają naukę Kościoła dotyczącą rodziny, naznaczeni są bolesnym doświadczeniem rozpadu małżeństwa i separacji. Chcę, abyście byli świadomi, że papież i Kościół, wspierają was w waszym trudzie. Zachęcam was do trwania w jedności w waszych wspólnotach, wyrażając zarazem życzenie, aby diecezje podejmowały stosowne inicjatywy zmierzające do okazania wam przyjęcia i gościnności.

 

   W Księdze Rodzaju, Bóg powierza parze małżeńskiej odpowiedzialność za stworzenie, które jest jego dziełem, aby je strzegła, troszczyła się o nie i kierowała nim zgodnie ze Jego planem (por, 1, 27 -28; 2,15). W tym poleceniu możemy zobaczyć dostrzec, że powołaniem mężczyzny i kobiety jest współpraca z Bogiem w celu przemiany świata poprzez pracę, naukę i technikę. Mężczyzna i kobieta są obrazem Boga także w tym cennym dziele, które powinni wypełniać z taką samą miłością jak ich Stwórca. Widzimy, że we współczesnych teoriach ekonomicznych, często przeważa utylitarystyczna koncepcja pracy, produkcji i rynku. Jednakże Boży plan i nasze doświadczenia ukazują, że jednostronna logika poszukiwania własnego pożytku i jak największego zysku, nie jest drogą, która przyczynia się do harmonijnego rozwoju, dobra rodziny i budowania bardziej sprawiedliwego społeczeństwa. Niesie ona ze sobą niezdrową konkurencję, potężne nierówności, degradację środowiska, pogoń za konsumpcją, trudności w rodzinach. Mentalność utylitarystyczna posiada także wpływ na relacje międzyosobowe i rodzinne, redukując je do kruchych oczekiwań indywidualnych interesów, które naruszają fundamenty tkanki społecznej.

 

   Ostatni element. Człowiek, jako obraz Boga, jest powołany także do odpoczynku i święta. Opowieść o stworzeniu kończy się następującymi słowami: "A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym" (Rdz 2, 2-3). Dla nas, chrześcijan, dniem świątecznym jest niedziela, dzień Pański, cotygodniowa Pascha. Jest to dzień Kościoła, zgromadzenia zwołanego przez Pana wokół stołu Słowa i Ofiary Eucharystycznej, tak jak to czynimy dzisiaj, aby się Nim karmić, doświadczyć Jego miłości. Jest to dzień człowieka i jego wartości: wspólnego zasiadania za stołem, przyjaźni, solidarności, kultury, kontaktu z przyrodą, zabawy, sportu. Jest to dzień rodziny, w której wspólnie powinniśmy przeżywać doświadczenie święta, spotkania, dzielenia się ze sobą, także poprzez uczestnictwo we Mszy Świętej. Drogie rodziny, pomimo szybkiego tempa życia, które charakteryzuje nasze czasy, nie zatraćcie sensu Dnia Pańskiego! Jest on jak oaza, w której trzeba się zatrzymać, aby zasmakować radości spotkania i ugaszenia naszego pragnienia Boga.

 

   Rodzina, praca, święto: trzy dary Boże, trzy wymiary naszego życia, które powinny posiadać właściwą równowagę. Umiejętne połączenie czasu pracy i wymogów rodziny, życia zawodowego i macierzyństwa, pracy i święta jest ważne dla budowania społeczeństwa o ludzkim obliczu. Pozwólcie, aby pierwszeństwo zajmowała logika "być" nad logiką "mieć". Pierwsza z nich buduje, druga kończy się zniszczeniem. Trzeba przede wszystkim, aby rodzina była miejscem wychowania do wiary, autentycznej miłości, która pochodzi od Boga i łączy nas z Nim i właśnie z tego względu "przekształca nas w My, które przezwycięża nasze podziały i sprawia, że stajemy się jednym, tak że ostatecznie Bóg staje się "wszystkim we wszystkich" (por. 1 Kor 15, 28)" (Encyklika Deus caritas est, 18)". Amen. 

Mediolan, 3 czerwca 2012 r.
 

 

 

O dezercji ojców i rozdrapywaniu ran mówi paulin 
o. Maksymilian Stępień

Marcin Jakimowicz: Mistrz nowicjatu pyta dwudziestu chłopaków: kto z was miał dobrą relację z ojcem? Podnoszą się… trzy dłonie. Siedemnastu facetów patrzy w ziemię. To normalny obrazek?


O. Maksymilian Stępień: – Przyzwyczailiśmy się już do tego. Znajoma katechetka uczyła w gimnazjalnej klasie, w której na 30 uczniów aż 28 pochodziło ze związków niesakramentalnych, nieformalnych. Jedna czy dwie osoby były z normalnych rodzin. To była tak trudna i agresywna klasa, że katechetka nie dała sobie rady i odeszła. 


Jak takim ludziom powiedzieć, że Bóg jest ojcem?


– Nadchodzą w Kościele czasy, w których Pan Bóg przyjdzie przez maluczkich, ubogich i poranionych. Nadchodzą czasy dzieci. Odsyłam do znakomitej książki karmelity André Daigneaulta „Droga niedoskonałości”. To czasy Kościoła ludzi zranionych. Miłość Boża promieniuje przez ich rany…


Czym różnią się nowicjusze, którzy mieli dobrą relację z ojcem, od pozostałych?


– Różnica jest ogromna. Doświadczenie ojca jako głowy rodziny rodzi czystość, pokój, ustawia właściwie wartości. Ojciec, który wierzy głęboko w Boga, sprawia, że wszystko jest zharmonizowane. Tam, gdzie pojawiły się mocne grzechy, jak aborcja, alkoholizm czy jakaś forma ojcowskiej niedojrzałości, przechodzą one z ojca na syna. Niedojrzały pozostaje przede wszystkim świat emocjonalny dzieci.


Naprawdę jesteśmy aż takimi naczyniami połączonymi? Psychiatra słysząc o przechodzeniu grzechów nie złapie się za głowę?


– Nie. Psychoanaliza i psychogeneza podpowiedziały nam, że grzechy rodziców przechodzą na dzieci. Widzę to niemal namacalnie, spowiadając kilka godzin dziennie. Niedojrzałość ojca przechodzi na dzieci. Mnóstwo ludzi odczuwa brak ojca. Setki penitentów chcą przerzucić na spowiedników odpowiedzialność za podjęcie decyzji. Co chwila słyszę: „Proszę mi podpowiedzieć, co ja mam zrobić?”.


Ucieka Ojciec od takich relacji?


– Od kilkunastu lat z uporem maniaka zadaję ludziom jedno pytanie: „W czym chcesz być podobny do swojego ojca?”. I proszę mi wierzyć, w 99 procentach słyszę: „W niczym”. Po długiej ciszy coś tam pozytywnego znajdą, ale pierwsza reakcja jest druzgocąca.
             Gdy tacy ludzie spotkają kapłana, który wydaje im się wiarygodny, natychmiast oddają mu swoje życie. „Wieszają się” na nim. Chcą, byśmy nimi pokierowali. Szukają w nas bezwarunkowej miłości ojca. Mówią: „Pomóż mi poukładać życie”. W konfesjonale na każdym kroku „wychodzi” głód ojca. Penitenci szukają taty. Faceta, który nazwie dobro dobrem, a zło złem.
 Wiele zniewoleń, o których słyszę od lat w konfesjonale, ma źródło w tym, że samotne matki nie wytrzymują ciśnienia. Stają się głową rodziny, przejmują całą kontrolę i robią – niezależnie od swych intencji – bardzo złą robotę. Ratują rodzinę (tata pije, taty nie ma, tata robi karierę, tata jest emocjonalnie wycofany) i starają się zastąpić brak ojca dwudziestokilkuletnim synom. Efekt? Nie chcą wypuścić ich z ramion. Symbioza z matką staje się toksyczna.


Czy grzebanie się w przeszłości, w grzechach ojców, nie jest rodzajem never-ending story? I usprawiedliwieniem: „To nie ja. To przez niego!”.


– Gdy po raz pierwszy usłyszeliśmy o psychogenezie, krzyknęliśmy: Eureka! Ale potem odkryliśmy z braćmi, że… tego w Ewangelii nie ma.


Ale Stary Testament aż pęka od podobnych przykładów: dzieci pokutują za grzechy ojców…


– A na to wszystko przychodzi Jezus i zamyka temat grzechów międzypokoleniowych. Przynosi nowe życie. To ocean wobec kropli. Kiedy ocean miłości zalewa duszę, to nie jest istotne, jakie są dołki na dnie. To nie ma już znaczenia. Ocean zalewa wszystko. Kościół głosi Dobrą Nowinę, że w Chrystusie jest życie. Kiedy zaczynamy grzebać w drzewie genealogicznym, rozdrapujemy rany. Dobrze jest przerobić to na własnej skórze, ale uwaga, ostatnie słowo należy do Jezusa. Elżbieta Sujak, wspaniały psychiatra, opowiadała mi, że kiedyś, za jej młodości, gdy mówiono na temat grzechów ojca, dyskusję zamykano krótkim: „Przebacz. Taka jest wola Boga”. Koniec, kropka. Przebacz. Szanuj ojca, jeśli nie potrafisz go kochać. Dziś, gdy zaczynamy prześwietlać grzechy ojca pod mikroskopem, taka psychoanaliza ciągnie się latami.


Dlaczego przebaczenie ojcu jest takie ważne? Siostry z Rybna twierdzą, że to absolutna podstawa życia duchowego. Kapłani z Kręgu Miłosierdzia proponują przerobienie „Obrazu ojca”, zakończone przebaczeniem. 


– To działa jak furtka. Jeśli nie przebaczę ojcu, soki jego ducha będą płynęły we mnie, będę go nieustannie kopiował. Przebaczenie to radykalne odcięcie. Dopiero wówczas dokonuje się przeszczep; odrywam gałązkę z drzewa rodzonego ojca (przebaczając mu w imię Jezusa, przestaję pić soki jego bólu, grzechu, zranień) i przypinam ją do drzewa genealogicznego Jezusa Chrystusa. Innymi słowy: podpinam się pod Boga Ojca. Zamykam furtkę. (...)

Stoję w grupce pięciu świeżo upieczonych zakonników. „Żaden z nas – opowiadają – nie miał relacji z rodzonym ojcem. Po kilku latach formacji staliśmy się »ojcami«. Nie tylko z nazwy”. Można się tego nauczyć?


– Tak, ale to potwornie trudne. To moje doświadczenie, Przyznam szczerze: ja nie chciałem być ojcem. Chciałem być zakonnym bratem. Dziś wiem, że to była ucieczka, dezercja… Nie umiem dziś dobrze trzymać śrubokrętu, ale w seminarium byłem najlepszym mechanikiem. Po co? By przekonać wszystkich, że mam zostać bratem zakonnym. Na piątym roku napisałem podanie o to, by zostać bratem. Paulini się nie zgodzili. Przełożeni rozeznali moją sytuację. „Masz być księdzem” – orzekli. Czuli, że chcę zwiać przed „ojcostwem”. Psycholog orzekła: z twoją historią życia, ze zranieniami albo zostaniesz świętym albo pójdziesz na dno.


Ostro…


– Bardzo to przeżyłem. Drugi psycholog uderzył w podobny ton. 


Vianney słyszał pewnie podobne rzeczy…


– Nie wiem. Może i tak...


Ze zdumieniem zauważyłem, ilu świętych odcięło się radykalnie od rodzinnych więzów. Ucieczka z domu Franciszka, Klary, Charbela…


– To byli ludzie bardzo zranieni. Rzadko pochodzili z dobrych, kochających się rodzin, w których jedno z dzieci przeznaczało się na służbę Bogu. To byli gwałtownicy, ludzie rozdarci. Hulaka Augustyn nawraca się i po kilku latach zostaje biskupem.


Ale nawraca się dopiero wówczas, gdy w Mediolanie spotyka „świętego faceta” – Ambrożego. Adwokata, namiestnika Emilii i Ligurii, który po wyświęceniu na biskupa rozdał majątek ubogim...


– Nie bez znaczenia było to, że spotkał dojrzałego mężczyznę. Więź z matką – twierdzi psychologia – około dziewiątego roku życia dziecka przeradza się w naturalną więź z ojcem. I tu zaczynają się problemy. W rodzinach nie ma ojca, więc więź z matką zaczyna przeradzać się w zniewolenie. Nowicjusze w klasztorach nie potrafią nawiązać relacji z kierownikami duchowymi i przełożonymi, mają gigantyczne problemy z podjęciem jakiejkolwiek decyzji. Są sparaliżowani. 


I – jak słyszę od kierowników duchowych – „wieszają się” na kapłanach, oczekując, że ci podejmą za nich decyzje…

– Sporo kleryków odchodzi z seminarium nie dlatego, że nie mają powołania. Nie! Oni po prostu nie są w stanie podjąć decyzji. Wybierają dezercję. Ojciec Józef Augustyn powiedział nam w szkole formatorów ciekawą rzecz: chłopcy w 25. roku życia są dziś niedojrzali do podjęcia decyzji. To nie są czasy, gdy dwudziestoletni faceci byli zdeterminowani. Mówili: „biorę sobie ciebie za żonę”, i to była decyzja ich życia. Dziś ci mężczyźni nie mają pojęcia, co robić. Zostać księdzem? Ożenić się? Ojcowie nie wychowują dzieci do podjęcia decyzji. Pamiętam sytuację sprzed lat. Odwiedziłem pierwszą założoną przez Kiko wspólnotę Drogi Neokatechumenalnej. Niesamowite doświadczenie dojrzałości wiary. Scena: dzieci czekają na posiłek. Najmłodszy, kilkuletni brzdąc drze się: „Ja chcę pierwszy! Chcę pierwszy!”. A tata spokojnie odpowiada: „Zastanów się, czy to, co mówisz, pochodzi od Pana Boga czy od diabła?”. Mały krzyczy: „Od Pana Boga!”. A tata wyjaśnia: „Nie! Zjedz ostatni, puść najpierw kolegów”. Stałem z boku i przyglądałem się. Minęło kilka lat. Dzieci wyrosły. I co słyszę? Jedno z nich pojechało z własną rodziną na misje do... Hongkongu. Zostawili przepiękny dom w Treviso i zamieszkali w ciasnym, dwupokojowym mieszkanku w bloku. Ich córka żali się mamie: „Szkoda mi tamtego domu. Musimy żyć w takich warunkach? – wyrzuca z siebie emocje. – Uczę się tego języka i w ogóle mi nie idzie…”. Ale potem nagle stwierdza: „No ale jeśli Jezus chce, żebyśmy tu byli, to niech będzie błogosławiony”. Rodzicom opadła szczęka. Dziecko dojrzewa w duchu wiary. Jest w stanie rozeznać wolę Bożą. To rzadkość. Psychologowie twierdzą, że na świecie jest od 10 do 13 proc. ludzi dojrzałych emocjonalnie, czyli takich, którzy mają poustawiane emocje, świat uczuć. Pozostali to ludzie zaburzeni, nieradzący sobie z lękami, ze światem uczuć, z rzeczywistością, która ich przerasta. Do takich poranionych ludzi przychodzi Bóg i… zalewa swą miłością. W Jezusie jest uzdrowienie człowieka. On uzdrawia absolutnie wszystko. Mówi o tym wielu świętych. Ale przecież, zauważmy, oni nie byli uzdrowieni „do końca”, nie byli klasycznym przykładem zdrowia psychicznego. Zmagali się, upadali, borykali z lękiem. Ale – uwaga – mieli uzdrowione postrzeganie rzeczywistości. Krzywdzono ich – potrafili przebaczyć, dostrzec szczęście w nieszczęściu. To tajemnica świętości. Z czego to się rodzi? Z więzi z Bogiem. Zaczynam dostrzegać Jego obecność we wszystkich wydarzeniach życia. To rodzi pokój serca: On przewidział wszystkie sytuacje. Jak powie św. Augustyn: najpierw Bóg cię wymyślił, potem długo się tobie przyglądał, potem cię ukochał, a na końcu stworzył. 


Co to znaczy w praktyce?

– To, że gdyby jeszcze raz stworzył historię mojego życia, stworzyłby dokładnie to samo; dałby mi tego samego tatę, taką samą mamę, rodzinę. Jasne, wpływ ojca na decyzje dzieci jest ogromny, ale pamiętajmy: to w Bogu Ojcu znajdziemy całkowite uzdrowienie. Przeżyłem na własnej skórze dwa lata bolesnej terapii. Skończyłem ją, biegnę do mojego terapeuty, kierownika duchowego, oczekując, że usłyszę jakąś konkretną wskazówkę o moich zranieniach, a on mówi krotko: proszę rozpocząć głębsze życie duchowe. Jakby mnie ktoś obuchem walnął. Tylko tyle? Żadnej psychologii? Grzebania w przeszłości? A on chciał mi zakomunikować: skończyłeś z tym. Teraz idź do Boga Ojca. Odbuduj relację. Zamknęliśmy psychoterapię. Koniec z tym. Idź do Ojca. On uzdrawia. 


Kiedy Jezus przebywał z Ojcem? Nie widział Go, miał przy sobie jedynie opiekuna Józefa…


– Jezus znikał na całe noce. Uczniowie widzieli to i zdumiewali się: „Jak oni muszą się kochać!”. Catalina Rivas w książce o męce Jezusa pisze, że On niemal co drugą noc spędzał na rozmowie z Ojcem. Przez całe lata przygotowywał się do męki. Nawiązywał z Nim więź miłości. Co dawał Mu Ojciec? Siłę. Uczył, jak przyjąć cierpienie, zmagać się z przeciwnościami. Taka jest rola ojca! 


Scena, którą widziałem w Tatrach. Idziemy z młodzieżą Ścieżką nad Reglami. Słyszę płacz. Na skale wisi dziewczynka. Wdrapała się i nie potrafi zejść. Przerażona krzyczy: „Tatoooo!”, Mówię młodzieży: „Szukajcie ojca! Może coś się z nim stało?”. Podbiegam pod skałę, rozkładam ramiona i krzyczę: „Spójrz na mnie, skacz, złapię cię”. A ona: „Nie! Chcę do taty!!!”. Stoję i asekuruję ją. Po chwili przychodzi ojciec, młody mężczyzna. „Tato! – woła córka – zobacz, jak wysoko weszłam. Zdejmij mnie!”. A tata spokojnie: „Nie! Sama weszłaś, sama spokojnie zejdziesz. Nie bój się. Spokojnie! Tu postaw lewą nogę, potem delikatnie prawą. Nie puszczaj ręki. Jestem z tobą, nie bój się”. Zeszła z tej skały i rzuciła się tacie w ramiona: „Udało się!”. A on przytulił ją: „Mówiłem, że ci się uda!”. Stałem i przyglądałem się tej scenie jak zaczarowany. 

(GN 38/2012)

Podkategorie

POLECAMY

  SP Pallotti w Lublinie     Przemiana.pl