Michał urodził się ok. 1420 roku w litewskich Giedroyciach w starym i znanym książęcym rodzie Giedroyciów. Był niskiego wzrostu i utykał na nogę. W rodzinnym domu uczono go pracy, modlitwy i umiłowania nauki. Naukę kontynuował w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zdobył tam w 1465 roku stopień naukowy bakałarza sztuk wyzwolonych, czyli filozofii. Wstąpił do Zakonu Św. Augustyna Kanoników Regularnych od Pokuty. Mimo znakomitego wykształcenia i pochodzenia prosił o to, by mógł pozostać bratem zakonnym, nie chciał przyjmować święceń kapłańskich, chciał pozostać „małym”. Z wielką miłością i oddaniem całe życie służył w kościele św. Marka w Krakowie jako zakrystianin. Dbał o piękno świątyni. Prowadził bardzo surowy tryb życia: mieszkał w małym pomieszczeniu przy zakrystii, pościł, pokutował. Dużo czasu spędzał na modlitwie zwłaszcza przed Krzyżem i obrazem Matki Bożej, dziś zwanym „Madonną Giedroyciową”. Doświadczał od ludzi urągania i poniżenia z powodu małego wzrostu i kalectwa, ale też wielu ludzi prosiło go o modlitwę, gdyż uważano, że jego modlitwy są przez Boga wysłuchiwane.

Przyjaźnił się z przyszłymi Świętymi i Błogosławionymi Krakowa, wśród nich byli: Kazimierz,  Jan Kanty, Szymon z Lipnicy, Władysław z Gielniowa, Stanisław Kazimierczyk, Świętosław Milczący.

Zmarł 4 czerwca 1485 roku i lud Krakowa od razu okrzyknął go świętym. Jednak dopiero 7 listopada 2018 roku odbyła się jego beatyfikacja, przez zatwierdzenie kultu istniejącego od niepamiętnych czasów.

W rocznicę 500 - lecia jego śmierci, Ojciec św. Jan Paweł II w okolicznościowym liście napisał min.: „Ma czego uczyć nas, współczesnych, jak przez wieki uczył ludzi przeszłych pokoleń. Wychowany został przy Chrystusie Ukrzyżowanym i Jego Matce, na Ewangelii odczytanej według ducha „serca z krzyżem”, bo takim znakiem dawali świadectwo Augustianie - Kanonicy Regularni od Pokuty. A uczy nas tego, czego sam się nauczył, a raczej dzieli się tym, co sam posiadł: mądrością cierpliwości. Mądrość tę czerpał Michał Giedroyć z kontemplacji Ukrzyżowanego, która była charakterystycznym rysem Jego duchowości. Z żarliwego rozważania Męki Chrystusa, w której objawiła się najpełniej miłość Boga do ludzi, rodziła się w nim miłość bliźniego, którą świadczył niezmordowanie, i duch surowej ascezy. Tradycja mówi, że Chrystus udzielił Mu niezwykłego przywileju, o jakim czasem tylko wspominają hagiografowie, pisząc życiorysy świętych: przemówił do Niego, zatwierdzając prawidłowość tej drogi, którą błogosławiony Michał szedł przez życie w ukryciu pokory rozświetlonej miłością dojrzałej modlitwy. „Bądź cierpliwy aż do śmierci – powiedział Chrystus – a dam ci koronę życia”.

Michał Giedroyć wytrwał do końca – wierny Chrystusowi i Jego Matce, wierny powołaniu zakonnemu, wierny regule, której realizacji podjął się przez śluby zakonne, wierny posłudze zleconego urzędu zakrystiana, skromne zadania spełniając w wielki sposób. Umartwiony przez szczególne pokrewieństwo z krzyżem, znalazł w nim najprostszą drogę do nieba.”

Modlitwa

Miłosierny Boże, Ty pozwoliłeś błogosławionemu Michałowi, Twojemu pokornemu słudze, świadczyć w jego życiu o Chrystusie, spraw, prosimy, abyśmy i w naszym życiu, wsparci jego modlitwami, naśladowali, w duchu pokory, modlitwy i pokuty, miłosierdzie Twojego Syna. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.