Jej ojczyzną była Brabancja. Przyszła na świat w 1193 roku koło Liege znajdującego się na terenie dzisiejszej Belgii. Gdy miała 5 lat zmarła jej matka i oddano ją pod opiekę Sióstr Augustianek. Tam zadbano o jej staranne jak na owe czasy wychowanie. Czytała dzieła św. Augustyna i Bernarda. W wieku 15 lat wstąpiła do tej wspólnoty zakonnej. Wkrótce potem w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu miała wizje mistyczne. Widziała księżyc na którym była ciemna rysa. Pan Jezus sam wyjaśnił jej znaczenie wizji: Księżyc symbolizował życie Kościoła, a ciemna plama – brak liturgicznego święta, w czasie którego wierzący mogliby adorować Eucharystię, pogłębiać wiarę, praktykować cnoty chrześcijańskie i wynagradzać za znieważanie Najświętszego Sakramentu. Julianna dopiero po 20 latach opowiedziała o tych wizjach zaprzyjaźnionej siostrze zakonnej Ewie, oraz innej swojej przyjaciółce – Izabeli. Postanowiły gorliwiej adorować Najświętszy Sakrament, a także powiedzieć o objawieniach kanonikowi z kościoła św. Marcina, Ks. Janowi z Lozanny. Dzięki jego pośrednictwu, o tych przeżyciach dowiedziało się kilku innych wybitnych ówczesnych teologów, min. francuski kapłan Jakub Pantale’on, późniejszy papież Urban IV. Jako papież ustanowił święto Bożego Ciała obowiązujące w całym Kościele, we czwartek po uroczystości Trójcy Przenajświętszej, na mocy bulli z 11 czerwca 1261 roku. Wcześniej, w roku 1246 to święto ustanowił biskup Robert w diecezji Liege.

            Doceniono dojrzałość duchową Julianny i w wieku 29 lat została przełożoną klasztoru. Po pewnym czasie informacja o wizjach Julianny wywołała sprzeciw u pewnych duchownych, a także w klasztorze. Julianna dobrowolnie zrzekła się pełnionej funkcji przełożonej i opuściła klasztor. Przebywała w innych klasztorach Sióstr Augustianek.

            Zmarła 5 kwietnia 1258 roku.

            Kanonizowana była w 1869 roku.