Urodził się około 340 roku w Trewirze, ówczesnej stolicy Cesarstwa Zachodniorzymskiego (obecnie w zachodniej części Niemiec). Jego ojciec był namiestnikiem cesarskim, prefektem Galii. Był rocznym dzieckiem, gdy zmarł jego ojciec. Matka z dziećmi wróciła do Rzymu. Matka zapewniła mu gruntowne, jak na owe czasy, wykształcenie. Był szanowanym prawnikiem, pełnił urząd namiestnika Ligurii i Emilii z siedzibą w Mediolanie. W ciągu trzech lat sprawowania władzy uporządkował sprawy administracyjne i finansowe w tej prowincji. Po śmierci tamtejszego biskupa został jednogłośnie wybrany biskupem, choć sam dopiero przygotowywał się do przyjęcia chrztu św. Chrzest św. przyjął 30 listopada 373 roku, a święcenia biskupie 7 grudnia (7 grudnia obchodzone jest tego wspomnienie). Przed przyjęciem święceń biskupich rozdał ubogim swój majątek.

            Ambroży z wielkim zapałem nauczał ludzi: głosił płomienne kazania, przygotowywał do chrztu św., bardzo starannie i uroczyście sprawował Mszę św. Troszczył się o dobre przygotowanie przyszłych kapłanów. Sprzeciwiał się tym, którzy wypaczali prawowitą naukę Kościoła, nie zawahał się by upomnieć i przyprowadzić do pokuty cesarza. Przyczynił się do nawrócenia wielu pogan i heretyków, min. miał duży wpływ na rozwój duchowy św. Augustyna. Zostawił bogatą spuściznę literacką: wiele kazań, katechez, listów i innych pism, w których tłumaczy zasady wiary katolickiej. Ostatnim jego dziełem był traktat o dobrej śmierci.

            Zmarł 4 kwietnia 397 roku we Wielki Piątek.

Modlitwa
Boże, Ty nam dałeś świętego Ambrożego, biskupa, jako nauczyciela katolickiej wiary i mężnego następcę Apostołów, wzbudź w swoim Kościele biskupów według Twojego Serca, aby nim rządzili mężnie i roztropnie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego,  Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.