7 sierpnia wspominamy bł. Edmunda Bojanowskiego. Zubożały, chorowity szlachcic,  studiował i rozwijał swoje zdolności literackie, społecznik wrażliwy na różnoraką ludzką biedę pochylił się nad wiejskimi dziećmi często pozbawionymi należytej opieki, zebrał „ochroniarki” i powierzył im troskę nad dziećmi. Nie zadowolił się tylko tym, by „ochraniarki” czuwały nad bezpieczeństwem dzieci, - tak poprowadził je po szczytach duchowości, że dały początek wielkiemu zgromadzeniu zakonnemu. Ten świecki zakonodawca – zdrowie nie pozwoliło mu na przygotowanie się do kapłaństwa – nie stronił od życia towarzyskiego: znany mu był smak dobrego wina, pił herbatę, palił cygaro; prowadził też głębokie życie duchowe: nawet słota czy zima nie przeszkodziła iść do kościoła na nabożeństwo, kiedyś cały dzień modlił się w kościele (a może takich dni było więcej), szczególnie czcił Niepokalaną.

Urodził się 14 listopada 1814 roku jako syn Walentego i Teresy średniozamożnych właścicieli ziemskich, w wielkopolskiej wsi Grabonóg. W głęboko religijnej rodzinie pielęgnowano polskie tradycje patriotyczne i narodowe. Początkowo kształcił się w rodzinnym domu, potem studiował we Wrocławiu i Berlinie na wydziale filozoficznym, słuchał także wykładów z historii sztuki, muzyki, psychologii, poezji i logiki. Największą jego pasją była wówczas literatura, w ciągu swojego życia tłumaczył i pisał, szczególnie wiersze, pieśni, opowiadania dla dzieci. Bojanowski bardzo lubił śpiewać. Dorobek literacki publikował w czasopismach „Przyjaciel Ludu” „Marzanna” oraz roczniku „Melitele”. Prowadził też własną działalność wydawniczą. Uzyskane dochody przeznaczał na potrzeby sierot.

Gdy choroba uniemożliwiła mu kontynuowanie studiów w Berlinie, wrócił w 1839 roku do Grabonoga i z coraz większym zaangażowaniem oddawał się pracy społecznej, szczególnie w czasie epidemii cholery, która w 1849 roku nawiedziła tamte okolice. Wtedy osobiście, z narażeniem swojego życia, pomagał ludziom chorym i organizował dla nich opiekę. Założył „Instytut” dla chorych i osieroconych dzieci, wkrótce połączył go z „ochronką”, gdzie pracował jako nauczyciel. Urządził w nim kaplicę. Kładł duży nacisk na wychowanie moralne i religijne. Wychowywał dzieci do pracowitości i postaw patriotycznych. Dziewczętom, które zgłaszały się do pracy w ochronkach, wpajał ducha wiary, uczył praktyk religijnych, takich jak: modlitwa, rachunek sumienia, czytanie duchowne, medytacja. Te proste wiejskie „ochraniarki” były prekursorkami założonego 3 maja 1850 roku Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej.

Ojciec Święty w homilii 13 czerwca 1999 roku w dniu beatyfikacji powiedział: „Ten wielkopolski ziemianin, obdarowany przez Boga licznymi talentami i szczególną głębią życia duchowego, mimo wątłego zdrowia, z wytrwałością, roztropnością i hojnością serca prowadził i inspirował szeroką działalność na rzecz ludu wiejskiego. Wiedziony pełnym wrażliwości rozeznaniem potrzeb, dał początek licznym dziełom wychowawczym, charytatywnym, kulturalnym i religijnym, które wspierały materialnie i moralnie rodzinę wiejską. Pozostając świeckim człowiekiem, założył dobrze w Polsce znane Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej. We wszystkich działaniach kierował się pragnieniem, by wszyscy ludzie stali się uczestnikami odkupienia.

Zapisał się w pamięci ludzkiej jako ≪serdecznie dobry człowiek≫, który z miłości do Boga i do człowieka umiał skutecznie jednoczyć rożne środowiska wokół dobra. (…) Dał wyjątkowy przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, ojczyzny i Kościoła”.

Bł. Edmund jest patronem dzieci, ubogich, chorych, laikatu, wychowawców, ludu wiejskiego i sióstr służebniczek.

Modlitwa

Boże, Ty powołałeś błogosławionego Edmunda, aby opiekował się dziećmi, chorymi i ubogimi, spraw łaskawie, abyśmy pobudzeni miłością, za jego przykładem gorliwie przyczyniali się do odnowienia wszystkiego w Chrystusie poprzez zadania, które nam powierzyłeś do wypełnienia na tym świecie. Przez naszego Pana...