Urodził się w Neapolu 27 lipca 1848 roku, jako pierwszy się z siedmiorga dzieci. Był to czas niepokojów polityczno – społecznych we Włoszech. Bardzo wcześnie, prawie że w dzieciństwie poznał i uczęszczał do „kaplic wieczornych” otwieranych przez św. Alfonsa Maria de Liguoriego. Tam poznawał ludzką biedę, nędzę, dzieci i dorosłych wykluczonych ze społeczeństwa. Wśród nich dużą grupę stanowili głuchoniemi. Po pokonaniu wielu różnych trudności święcenia kapłańskie przyjął 23 września 1871roku i zaczął pracować wśród ubogich. W wielkim poświęceniem pielęgnował chorych w czasie epidemii dżumy. Zaraził się. Wrócił do zdrowia cudownie uzdrowiony przez Matkę Bożą czczoną w sanktuarium w Pompejach, do której miał wielkie nabożeństwo. Oprócz pracy w parafii, opiekował się głuchoniemymi. W tym czasie doświadczał wielu trudności, zniechęcił się, bliski był zrezygnowania z tej pracy, chciał wyjechać na misje do Chin. W tym trudnym czasie pomógł mu jego spowiednik. Potwierdził, że jego misją jest pomoc osobom niesłyszącym we Włoszech. Wrócił do tej pracy z nowym zapałem. 29 stycznia 1876 roku zamieszkał w Domu Miłosierdzia Głuchych w Neapolu, założonym przez ks. Wawrzyńca Apicella. Stopniowo stawał się „ekspertem” w dziedzinie pracy z człowiekiem niesłyszącym. W 1880 roku został delegowany na Międzynarodowy Kongres Nauczycieli Głuchych w Mediolanie.
25 marca 1885 roku założył Instytut dla głuchoniemych w Lecce. Współpracowały z nim Siostry ze zgromadzania Sióstr Salezjanek Najświętszych Serc. Ze względu na ogromną potrzebę, ks. Smaldone pomagał dzieciom niewidomym, opuszczonym, sierotom. Kierowała nim bezinteresowna miłość. Miłość była podstawą każdego jego przedsięwzięcia. Równocześnie doświadczał wielu różnych przeciwności. Dopiero pod koniec życia otrzymał pochwałę od władz cywilnych.
Zmarł 4 czerwca 1923 roku w wieku 75 lat, jedną z przyczyn jego śmierci była cukrzyca i wynikające z niej powikłania.
Papież Jan Paweł II 12 maja 1996 roku beatyfikował go, a Benedykt XVI kanonizował 15 października 2006 roku.
Papież Jan Paweł II tak opisał jego działalność: „Ks. Filip z Lecce, głęboko przeżywał miłość do Boga i do bliźniego i był jej wcieleniem: przez całe życie okazywał nieustanną troskę o ubogich i niezwykłą energię apostolską. Ten wielki świadek miłosierdzia zrozumiał, że powinien pełnić swoją misję na południu Włoch, otaczając szczególną opieką głuchoniemych i kształcąc ich, aby mogli aktywnie uczestniczyć w życiu społecznym.
Głęboka i mocna duchowość kapłańska, karmiona modlitwą, medytacją i pokutą, także cielesną, kazała mu pełnić posługę społeczną otwartą na nowatorskie idee, zrodzone przez autentyczną miłość pasterską.
Ten wielkoduszny kapłan, prawdziwa perła duchowieństwa południowych Włoch, założyciel zgromadzenia Sióstr Salezjanek od Najświętszych Serc, zajmującego się przede wszystkim kształceniem głuchoniemych, zostaje dziś ukazany Kościołowi powszechnemu jako godny czci, aby wszyscy wierni, idąc za jego przykładem, umieli dawać świadectwo ewangelii miłości w naszej epoce, zwłaszcza poprzez troskę o najbardziej potrzebujących.”
