26 października wspominamy bł. Celinę Borzęcką, zakonnicę, założycielkę zgromadzenia. Celina Chludzińska urodziła się 29 X 1833 roku w Antowilu koło Orszy w ziemi mohylewskiej (dzisiejsza Białoruś) w rodzinie szlacheckiej o dużych tradycjach patriotycznych. Od dziecka pragnęła być zakonnicą. Zgodnie z oczekiwaniami rodziców w wieku 20 lat wyszła za mąż za Józefa Borzęckiego i zamieszkała w majątku męża niedaleko Grodna. Jako młoda mężatka przeżyła śmierć najstarszego syna Kazimierza i wkrótce – córki Marii. Mocno przeżyła ból po stracie matki i siostry. Później urodziły się jeszcze dwie córki. To wszystko zdarzyło się w pierwszych latach małżeństwa.

Za pomoc udzielaną powstańcom styczniowym w 1863 roku znalazła się w więzieniu w Grodnie – wraz z kilkumiesięczną córeczką Jadwigą, najmłodszym powstańczym więźniem. Po kilkunastu latach małżeństwa jej mąż ciężko zachorował, na skutek paraliżu stracił władzę w nogach. Wyjechała z nim i córkami do Wiednia, gdyż spodziewała się, że tam będzie miał lepszą opiekę lekarską. Po pięciu latach choroby zmarł w 1874 roku. Celina sama wychowywała dorastające córki. Jedna założyła rodzinę, a druga – wybrała życie zakonne. Celina dopiero teraz mogła realizować pragnienie życia zakonnego. Razem z córką Jadwigą na pewien czas wyjechała do Rzymu. Dzięki pomocy duchowej min. O. Piotra Semenenki założyła żeńskie Zgroma­dzenie Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Nie brakowało trudności i przeciwności przy zakładaniu tego dzieła, a mimo to zgromadzenie rozwijało się bardzo szybko. W 1891 roku powstał pierwszy dom zgromadzenia w Polsce. Siostry prowadziły i dalej prowadzą szkoły, przedszkola, internaty – zajmują się wychowaniem dzieci i młodzieży.

Zmarła 26 października 1913 roku Krakowie, wieku 80 lat. Istniało wtedy 18 domów, w których pracowało 214 sióstr zmartwychwstanek. W czasie beatyfikacji 27 października 2007 roku powiedziano o niej: „Żona, matka, wdowa, zakonnica: oto różne etapy życia Błogosławionej Celiny, które charakteryzują się tym, co najbardziej ją wyróżnia i najdoskonalej określa: wierność w pełnieniu woli Bożej z całą pokorą i dyspozycyjnością, z głęboką modlitwą, czerpiąc inspirację z tajemnicy paschalnej.”